پیوند عمیق زندگی و محبّت که در قالب زندگی زناشویی به وجود آمده، توسط خداوند یکتا وضع شده و او قوانین مناسب آن را نیز عطا فرموده است. خود خداوند، علاقه و میل به ازدواج را در فطرت مرد و زن قرار داده است. پیوند ازدواج در طول قرن ها در فرهنگ ها، نهادهای اجتماعی و گرایش های مذهبی مختلف، اشکال گوناگونی به خود گرفته است. اعتبار و کرامت این نهاد در همه جا به یک شکل، واضح و آشکار نیست، اما در همه ی فرهنگ ها به مراتب، اهمیّت و اعتبار دارد. سلامت فردی و جامعه ی انسانیِ مسیحیان نیز ارتباط زیادی با سلامت زناشویی و خانوادگی دارد.
در کتاب مقدس، سفر پیدایش فصل2 می خوانیم که خداوند آدم را به عنوان نخستین بشر، ازخاک آفرید و سپس باغی پر از میوه برای او خلق کرد تا بتواند از میوه هایش تناول کند و درآنجا زندگی کند، خدا آدم را نهی کرد تا از میوه ی درخت (معرفت خیر و شر) نخورد. و خداوند خدا گفت: «خوب نیست که آدم تنها باشد. پس برایش معاونی موافق وی بسازم.» آنگاه برای این که آدم تنها نباشد، همه ی پرندگان و حیوانات را برایش آفرید، امّا آدم باز احساس تنهایی می کرد. سپس آدم را به خواب عمیقی فرو برد و از دنده ی او، زن را خلق کرد. خدا زن را به عنوان «گوشتی ازگوشت» مرد یعنی مکمل او، همتای او، کاملاً به او نزدیک و به عنوان «معاون» به او عطا فرمود. زن، خلق شد تا مونس آدم باشد و همچنان که ابتدا هر دو در یک بدن بودند، با ازدواج نیز دوباره هر دو یکی شوند. «از این سبب مرد پدر و مادر خود را ترک کرده، با زن خویش خواهد پیوست و یک تن خواهند بود.»
در انجیل متی و مرقس، تأییدی برارزش پیوند زن ومرد وانزجار از طلاق بیان شده است: «وامّا درآغاز آفرینش، پروردگار،آن ها را به صورت زن و مرد آفرید؛ از این جهت، مرد باید پدرومادرش را ترک کند تا به همسرش بپیوندد و هردو یک تن شوند ازآن به بعد، آنها نه دو، که یکی اند.پس آنچه را که خدا به هم رسانده است، کسی حق ندارد جدا کند»(متی 19: 4-6 ومرقس10: 6-9)
